Cute Sister ၀သုန်

”သူ့နာမည်က ၀သုန်ပါ။ ၀သုန်ဆိုတာ ကျွန်တော်ရဲ့ ညီမ၀မ်းကွဲပါ။ ၂၀မ်းကွဲလို့ပြောရမယ်နဲ့တူတယ်။ ကျွန်တော့်အမေရဲ့ ၀မ်းကွဲအကိုရဲ့သမီးပါ။ အဖြစ်အပျက်ကို လိုရင်ပဲပြောပါတော့မယ်။ အဲဒိနေ့က သင်္ကြန် အကျနေ့ပါ။ ၀သုန်တို့ အိမ်က လမ်းထဲမှာပါ။ ကျွန်တော်တို့အိမ်က လမ်းမပေါ်ပါ။ ၀သုန်ကို သူ့အဖေနဲ့ အမေက အပြင်ပေးမထွက်ပါဘူး။ သူ ရေပက်ချင်ရင် ကျွန်တော်တို့အိမ်ကို လာပြီးရေပက်ရပါတယ်။ သူ့အဖေနဲ့အမေက မနက်ဖက် ကားနဲ့လာပို့ပါတယ်။ နေ့လည် ပြန်ကြိုတယ်။ ညနေပြန်ပို့တယ် ညဖက် ပြန်ကြိုပါတယ်။ အဲဒိအချိန်တုန်းက ၀သုန်က ၇တန်းဖြေအပြီး ၈တန်းတက်မှာပါ။ ကျွန်တော်က တစ်ဦးတည်းသား၊ ၁၀တန်းဖြေထားပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ သင်္ကြန်ဆို အပြင်ထွက်လည်လေ့မရှိပဲ အိမ်မှာပဲ စာအုပ်တွေ အခွေတွေ ထိုင်ကြည့်ရတာကို သဘောကျသူပါ။

အိမ်ကလူတွေကတော့ ပုံမှန်သင်္ကြန်ဆို တရားစခန်း၀င်တာမို့ အိမ်မှာ ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်းရှိလေ့ရှိပါတယ်။ အမေလုပ်တဲ့သူက တပတ်စာအကုန်ချက်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ခုနက သင်္ကြန်အကျနေ့ ကိစ္စကို ပြန်ဆက်ပါမယ်။ အဲဒိနေ့က ထုံးစံအတိုင်း ၀သုန်အိမ်ကို လာပြီးရေပက်ပါတယ်။ တီရှပ်အဖြူ ကာတွန်းရုပ်လေးတွေနဲ့၊ ဘောင်းဘီကတော့ အတို ပွပွ အဝါရောင်တောက်တောက်လေးပါ။ အဲဒိနေ့က အကျနေ့မို့လို့ ၈နာရီခွဲလောက်ကတည်းက အိမ်ရှေ့မှာ ၀သုန်တို့ သောင်းကျန်းနေပါပြီ။ ဘေးအိမ်က ကလေးတွေနဲ့ တရုန်းတရုန်းနဲ့ လမ်းပေါ်ဖြတ်သမျှလူတွေကို ရေပက်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရွှေဥဒေါင်းရဲ့ တသက်တာမှတ်တမ်းကို ဖတ်လိုက် မျက်စိညောင်းရင် ကလေးတွေရေပက်တာကို ကြည့်လိုက်နဲ့ပေါ့။ အဲဒိအချိန်တင် ဖုန်းလာပါတယ်။ ၀သုန်ရဲ့ အမေပါ။ အကြောင်းကတော့ သူတို့ဒီနေ့ မိတ်ဆွေတွေလာခေါ်လို့ ဥပုဒ်စောင့်သွားကြမယ်။ နေ့လည် ၀သုန်ကို အိမ်မှာခေါ်ထားဖို့နဲ့ ညနေ သူတို့ ပြန်လာမှ လာကြိုမယ်ဆိုတာပါ။ ဖုန်းဆက်ပြီးပြီးချင်း ၀သုန်ကို သွားပြောပါတယ်။ သူကတော့ပျော်သွားပုံပါပဲ။ ကျွန်တော့်ကိုတောင် ရေနဲ့ လှမ်းပက်ပြီး စလိုက်သေးတယ်။ နောက်တော့ နေ့လည် ၁၁ခွဲကျော်လာတော့ ကလေးအုပ်စုကြီး တစတစနဲ့လာပါတယ်။ နောက်ဆုံး ၀သုန်နဲ့ ဘေးအိမ်က ကလေးလေး ၂ယောက်ပဲကျန်ပါတော့တယ်။ ခဏနေရင် ၀သုန်ကို လှမ်းခေါ်မယ်လို့ စိတ်ကူးပြီး ကျွန်တော်၀တ္တုကို ဆက်ဖက်နေလိုက်ပါတယ်။ ခဏနေတော့ အိမ်ရှေ့က စီကနဲ အသံကြားလိုက်ပါတယ်။ ကလေးတွေရဲ့ အသံရယ် တခြား ကောင်လေးတွေရဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော် အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ရေပက်ခံကားတစ်စီးမောင်းထွက်သွားတာပဲမြင်လိုက်ပါတယ်။ ၀သုန်တို့ကိုကြည့်လိုက်တော့ ၃ယောက်စလုံး အိုးမဲတွေနဲ့ ပေတူးနေပါတယ်။ ၀သုန်က ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ ကိုကြီးဆိုပြီး အိမ်ထဲပြန်ပြေးလာပါတယ်။ ကလေး၂ယောက်ကတော့ အသံဗြဲနဲ့ အော်ငိုပြီး အိမ်ကို ပြန်ကုန်ကြပါတယ်။ ၀သုန်ကော ကလေး ၂ယောက်စလုံး ပေတူးနေတာပဲ။ ရေပက်ခံကားက သူတို့ကို ဝိုင်းချုပ်ပြီး တော့ မျက်နှာကော ခြေတွေ လက်တွေကိုပါ သုတ်လိုက်ကြတာပါ။ ကျွန်တော်ကတော့ ၀သုန်ကို ကြည့်ပြီးခွက်ထိုးခွက်လှန်ကို ရီမိတာပါပဲ။ ၀သုန်ကတော့ ဆူဆူအောင့်အောင့်နဲ့ “ကိုကြီ ဘာရီတာလဲ၊ ကိုယ့်ညီမကိုယ် ကာကွယ်မယ်တော့မရှိဘူး” ဆိုပြီးတော့ပေါ့။ “ကောင်းတယ်၊ စောစောမှမတတ်ကြတာကို” ဆိုတော့ ၀သုန်က ကျွန်တော်ကို့ နှာခေါင်းရှုံ့ပြတယ်။ မျက်နှာကလေးစူစူလေးနဲ့ နှာခေါင်းရှုံ့ပြတာမျိုးက အင်မတန်ချစ်ဖို့ကောင်းတာကလားဗျာ။ “ညီမလေးက သူတို့သုတ်တာကို ထွက်မပြေးဘူးလား” ဆိုတော့ “အကိုကြီးရယ်.. သူတို့က ညီမလေးတို့ကို ဝိုင်းအချုပ်ပြီး သုတ်လိုက်တာ” တဲ့။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်ကပဲ “ကဲကဲ… နေ့လည်လဲရောက်နေပြီ ရေသွားချိုးတော့… ညနေမှပဲ ပြန်ထွက်တော့” အဲတော့လဲ ဟုတ် ဆိုပြီး ရေချိုးခန်းထဲ တန်း၀င်သွားတော့တာပဲ။ ပြဿနာက အခုမှစတာ။ သူ့အဖေနဲ့ အမေက သူတို့ကိစ္စရှိတာနဲ့ ပစ်သွားကြတာ။ ဟိုကောင်မလေးအတွက် အ၀တ်အပိုလေးတောင် ထားခဲ့ပေးတာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်ကလည်း အိမ်မှာ တစ်ဦးတည်းသား။ မိန်းခလေးအ၀တ်ကရှိတာမဟုတ်ဘူး။ အဲဒါနဲ့ တဘတ်လေး ပုခုံးပေါ်တင်၊ ကျွန်တော့် ဘောလုံးကန်ဘောင်းဘီရယ် တီရှပ်တစ်ထည်ရယ် ယူပြီးတော့ ရေချိုးခန်းဖက်လိုက်လာလိုက်ပါတယ်။ကျွန်တော့် ဘောလုံးကန်ဘောင်းဘီရယ် တီရှပ်တစ်ထည်ရယ် ယူပြီးတော့ ရေချိုးခန်းဖက်လိုက်လာလိုက်ပါတယ်။ ကောင်မလေးကတော့ တံခါးပိတ်လို့ရေချိုးနေပါပြီ။ ကျွန်တော်က လှမ်းအော်လိုက်ပါတယ် “ညီမလေး.. ရေချိုးပြီးရင် ၀တ်ဖို့အ၀တ်တွေအပြင်မှာနော်.. ကိုကြီးစောင့်နေပေးမယ်… ညီမလေးရေချိုးပြီးမှ တမင်းတူတူးစားကြတာပေါ့” “ဟုတ်ကိုကြီးရေ… ဒီမှာတော့ ညီမလေးကို အိုးမဲသုတ်သွားတာပေပွနေတာပဲ… မျက်နှာတင်မကဘူး ကျောတွေပါသုတ်သွားတာ” “ဟဲ့.. အဲတော့ ကျောမှာပေနေတာ ညီမလေး ဘယ်လိုဖျက်မလဲ… အကိုကြီးဖျက်ပေးမယ်… တံခါးဖွင့်..” ကျွန်တော်က ပြောပြီး တံခါးကို ၃ချက်လောက်ပုတ်လိုက်ပါတယ်။ “အာ.. အကိုကြီးကလည်း.. ရတယ် ညီမလေးဖာသာဖျက်မှာပေါ့…” “ဘယ်လိုလုပ်ဖျက်လို့ရမှာလဲ.. ကိုကြီးဖျက်ပေးပါ့မယ်ညီမလေးရယ်… မရှက်ပါနဲ့… ဟိုတုန်းကလဲ ညီမလေးကို ကိုကြီးရေချိုးပေးဖူးသေးတာပဲကို…” “အာ.. ကိုကြီးရတယ်…” “ရမနေနဲ့.. ကိုကြီးဖွင့်ဆိုဖွင့်လေ.. ဘာလျှာရှည်နေတာလဲ..” ကျွန်တော့်လေသံလေး နဲနဲမာလိုက်တော့မှ “ငါကိုက လျှာသွားရှည်တာ… အားအားယားယား” ဆိုတဲ့ ပါးစပ်က ပွစိပွစိသံတိုးတိုးနဲ့ တံခါးချက်ဖြုတ်သံကြားရပါတယ်။ တံခါးကိုဖွင့်မပေးပါဘူး။ ကျွန်တော်က တံခါးကို ဆွဲဖွင့်ရတာပါ။ တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့မှ လက်တစ်ဖက်ကို ရင်အုံပေါ်ကန့်လန့်တင်ပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ညီမလေးကို ကွယ်ထားတဲ့ ၀သုန်ကို တွေ့ရတာပါ။ ၀သုန်ကို မြင်မြင်ချင်း ကျွန်တော်မျက်လုံးထဲကို ပြာခနဲကို ဖြစ်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော်မထင်ဘူး။ ကျွန်တော့်ညီမလေး ၀သုန်ဟာ အဲလောက်လှ အဲလောက်ချစ်ဖို့ကောင်းလိမ့်မယ်လို့ကို မထင်တာပါ။ အသားလေးက ဖြူ၀င်းနေပါတယ်။ ရင်သားလေးတွေကို လက်နဲ့ကွယ်ထားပေမဲ့ စူစူလေးထွက်နေတာကို သတိထားလိုက်မိပါတယ်။ တင်ပါးလုံးလုံးလေးတွေက ရေစိုထားလို့ ပြောင်လက်နေပါတယ်။ အိုးမဲတွေကလည်း ကိုယ်အနှံပါ။ ဟိုသူတောင်းစားတွေ ဘယ်လိုများသုတ်လိုက်လဲမသိဘူး။ မျက်နှာတင်မကဘူး။ ခြေတွေ လက်တွေအပြင် ပေါင်နဲ့ တင်ပါးပေါ်မှာမဲတူးနေပါတယ်။ သူကတော့ မျက်နှာစူပုတ်ပုတ်နဲ့ ပွစိပွစိပြောနေတုန်းပါပဲ။ “ကိုကြီး.. ဘာကြည့်နေတာလဲ.. ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ” သူက အော်မှ လန့်ပြီးသတိ၀င်လာပါတယ်။ “အေးပါဟ… ညီမလေးကလည်း တကတည်း… ကိုယ့်ညီမကိုယ်လှမှန်း အခုမှသိသွားလို့ပါ” “ကိုကြီးနော်… ဒေါ်လေးတို့နဲ့ တိုင်လိုက်မှာ…” “အဲ.. တိုင်တော့မတိုင်ပါနဲ့ကွယ်…. ဒါနဲ့ ညီမလေးက မျက်နှာတင်မကပဲ တင်ပါးတွေမှာပါ အိုးမဲတွေပေနေရတာလဲ” “ဟုတ်တယ်… ဟိုအကောင်တွေ ညီမလေးကို အတင်းချုပ်ပြီးသုတ်သွားတာ… ဘောင်းဘီထဲကိုပါ လက်နှိုက်သွားတာ…” “ကဲကဲထားပါတော့ ကိုကြီး ဆေးပေးပါ့မယ်” ခွေးသူတောင်းစားတွေက အိုးမဲဆိုပြီး အမဲဆီတွေသုတ်သွားတာ။ ဘယ်ဖျက်လို့လွယ်ပါ့မလဲ။ ကျွန်တော် အရင်ဆုံးသူ့လက်က အိုးမဲတွေကို စဖျက်ပေးပါတယ်။ သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ပေးလိုက်ရလို့ ရင်သားလေးတွေအကာ အကွယ်မဲ့ပြီး ဟင်းလင်းလေးဖြစ်သွားပါတယ်။ ရင်သားလေးတွေက အခုမှ စူစူလေးတွေ ဖြစ်စလေးတွေပါ။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေတောင်မပေါ်သေးပါဘူး။ လက်မှာပေနေတဲ့အမဲဆီတွေကို တော်တော်လေး ဆေးပေးလိုက်ရပါတယ်။ ဆပ်ပြာအထပ်ထပ်တိုက်ပြီးမှပြောင်တာပါ။ “ဟိုဖက်လှည့်…” သူ့ကို ကျောပေးခိုင်းပြီးတော့ ကျောမှာ အစင်းလိုက်ကြီး ဖျက်ရပါသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ တင်ပါးမှာ လက်ရာကြီး။ ကြည့်ရတာ ဘောင်းဘီအောက်ခြေကနေပြီ အောက်ခံဘောင်းဘီထဲအထိနှိုက်ပြီး ဖင်ကို ကိုင်သွားတာပါ။” ခွေးမသား မောင်မင်းကြီးသားများ ငါ့ညီမ ဖင်နုနုလေးကို ကိုင်သွားကြတယ်။ ကားအစီးလိုက် မြောင်းထဲထိုးကျပါစေဗျာ” ကျွန်တော် စိတ်ထဲကနေပြီး ရေရွတ်လိုက်တာပါ။ အဲဒါကို ၀သုန်က “ကိုကြီး.. ညီမလေးဖင်ကြည့်ပြီး ဘာတွေ ပွစိပွစိနဲ့ ရွတ်နေတာလဲ…” “အာ… မဟုတ်ရပါဘူးညီမလေးရယ်…” ကျွန်တော်သူ့ဖင်လုံးလုံးလေးကို လက်နဲ့ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ထဲမှာ နူးညံ့တဲ့ အထိအတွေ့လေးနဲ့ အိကနဲပါလာပါတယ်။ ပြီးတော့မှ တင်ပါးလေးကို လက်ကလေးနဲ့ အသာအယာလေး ပွတ်ပေးနေမိပါတယ်။ “အကိုကြီး… အကိုကြီး အိုးမဲဖျက်နေတာလား… ညီမလေးဖင်ကို ပွတ်နေတာလား…” “အင်းပါ အင်းပါ” ကျွန်တော် ပြန်ဖြေပြီးတော့ သတိ၀င်လာတာနဲ့ အခုမှ အိုးမဲကို စဖျက်ဖြစ်ပါတယ်။ တင်ပါးလေးကို ညှစ်ညှစ်ပြီးကိုင်ပါတယ်။ လက်တစ်ဖက်နဲ့ နယ်ပါတယ်။ ဖင်ကြားလေးထဲကို လက်ကလေးနဲ့ အမြှောင်းလိုက်လေးပွတ်ဆွဲတော့ ညီမလေးကော့သွားပါတယ်။ “အ.. အ.. ကိုကြီးရေ.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ..” အမဲဆီတွေ ပြောင်လောက်ပြီမို့ ကျွန်တော် ရေလောင်းချပေးလိုက်ပါတယ်။ ရေစလေးတွေနဲ့၀င်းနေတဲ့ ဖင်လုံးလုံးလေးကိုမြင်တော့ ကျွန်တော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပါဘူး။ တခါတည်း ကုန်းနမ်းလိုက်မိပါတယ်။ ‘ကိုကြီးရေ.. ညီမလေးဖင်ကို ဘာလို့နမ်းနေတာလဲ…’ ညီမလေးက အော်ပါတယ်။ “အော်… အမဲဆီတွေက အနံ့ပါကျန်တတ်တယ်လေ.. အနံ့ပါ ပြောင်မပြောင် နမ်းကြည့်ရတာပေါ့” ကျွန်တော် နှခေါင်းက မခွာပဲနဲ့ပြောလိုက်ပါတယ်။ နှခေါင်းလေးနဲ့ ဖင်ကြားလေးထဲအထိုတိုးပြီး ရှူလိုက်ပါတယ်။ ဆပ်ပြာနံ့သင်းသင်းလေးနဲ့ပါ။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့လည်း ပွတ်တိုက်သွားလိုက်ပါတယ်။ “ကိုကြိးရေ.. တော်ပြီနော်… ညီမလေး မနေတတ်တော့ဘူး…” သူပြောမှပဲ မျက်နှာကို ခွာလိုက်ပါတယ်။ “ကဲ.. အကုန်ပြောင်ပြီနဲ့တူတာပဲ…. ” ညီမလေးက အခုထိ သူ့ပိပိလေးကို လက်နဲ့ အုပ်ထားတုန်းပါ။ အခုထိ သူ့ ပိပိလေးကို တစွန်းတစ်စတောင်မမြင်ရသေးလို့ အကြံထုတ်လိုက်ပါတယ်။ “ညီမလေး… အောက်ကလက်ကို ဖယ်လိုက်လေ.. ဖုံးမထားနဲ့… အဲမှာ အိုးမဲတွေပေနေသေးလားမသိဘူး” “အာ.. အကိုကြီးကလဲ မပေပါဘူး…. ” “လက်ဖယ်လိုက်ပါညီမလေးရယ်” “ဖယ်ပါဘူး.. ရှက်စရာကြီး…” “ဘာလို့ရှက်ရတာလဲ.. မောင်နှမချင်းချင်းပဲဟာ.. ရှက်စရာမဟုတ်ပါဘူး…” “ရှက်စရာမဟုတ်ရင် ကိုကြီးချွတ်နေပါ့လား… သူကျတော့ မချွတ်ပဲနဲ့….” “အော်.. ညီမလေးကို ကိုကြီးမချွတ်ပဲနေလို့လား…” “ဟုတ်တယ်… ညီမလေးကတော့ ဖင်ပြောင်ကြီးနဲ့.. သူကျတော့ အကုန်၀တ်ထားတယ်… ကိုကြီး အကုန်ချွတ်ရင် ညီမလေး လက်ဖယ်မယ်….” “ကဲကဲ… ငါ့ညီမလေး စိတ်ချမ်းသာစေဖို့ ကိုကြီး ချွတ်ပေးရမှာပေါ့…” ကျွန်တော် ၀တ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကို အရင်ချွတ်လိုက်ပါတယ်။ ဘောလုံးကန်လေ့ရှိတဲ့သူမို့လို့လားတော့မသိဘူး ကျွန်တော့်မှာ သင့်တင့်တဲ့ ကြွက်သားတွေတော့ရှိပါတယ်။ ညီမလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့်ကို မမှိတ်မသုံ စိုက်ကြည့်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်လဲ သူ့ရှေ့မှာ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ ညီတော်မောင်က ဖြောင်းကနဲကို ကန်တက်လာပါတယ်။ “ကိုကြီးဟာက မာမာကြီးလား… ဘာလို့မာနေတာလဲ…” “အင်း.. ညီမလေးကို အခုလိုမြင်ရတော့ အကိုကြီး မနေနိုင်တော့ဘူးလေ… ညီမလေး ကိုင်ချင်ရင်ကိုင်ကြည့်လေ…..” ညီမလေး ကျွန်တော့်ညီလေးကို မရဲတရဲနဲ့လာကိုင်ပါတယ်။ အခုတော့ သူ့ပိပိလေးကနေလက်ကို ခွါလိုက်တဲ့အတွက် သူ့ပိပိလေးကို စမြင်ရပါတယ်။ အမွှေးမပေါက်သေးပါဘူး။ မို့မို့လေး နဲ့ပြောင်ရှင်းနေပါတယ်။ ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ သူ့ဆီးခုံမှာလည်း အိုးမဲတွေပေနေပါတယ်။ “ကဲ.. ကဲ အဲဒိအိုးမဲတွေပါ အကိုကြိးဆေးပေးမယ်နော်…” ညီမလေး ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ကျွန်တော့်ဖက်ကို အသာတကြည်လေးလှည့်ပေးပါတယ်။ ကျွန်တော် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်တော့ သူ့ပိပိလေးနဲ့ ကျွန်တော့်မျက်နှာ တတန်းထဲဖြစ်သွားပါတယ်။ လက်ထဲကို ဆပ်ပြာနဲနဲယူပြီး သူ့ပိပိဘေးကို စပွတ်လိုက်ပါတယ်။ ညီမလေး နဲနဲတွန့်သွားပါတယ်။ ကျွန်တော် သေသေချာချာလေး သူ့ပိပိဘေးနားလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ အခုမှလည်း သူ့ပိပိလေးကို အနီးကပ်မြင်ရပါတယ်။ ပိပိလေးက ခုံးထနေပါတယ်။ ကြွက်နားရွက်လေးတွေကအခုမှ ထွက်ပြူစလေးပါ။ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက ရဲတွတ်နေပါတယ်။ ကျွန်တော် လက်ချော်သလိုနဲ့ သူ့ပိပိလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ညီမလေးဆီက အသံမကြားရတော့ပါဘူး။ သူ့အသက်ရှူသံတွေမြန်နေမှန်းတော့သိပါတယ်။ သူရှက်သွားမှာစိုးလို့ မျက်နှာကို မကြည့်တော့ပဲ အသာအယာလေးပွတ်ပေးနေပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ပွတ်တာကို ရပ်ပြီး ရေလေးလောင်းချပေးလိုက်ပါတယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေက အားမရသလို ရီဝေ၀ကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ပါတယ်။ “ညီမလေးရယ်.. ရေချိုးတာ အရမ်းကြာနေပြီ.. အအေးမိလိမ့်မယ်..” သူ့ကို ပါလာတဲ့ တဘတ်နဲ့ ရေသုတ်ပေးလိုက်ပြီး အခန်းထဲသွားဖို့ ပြောလိုက်တာပါ။ “အ၀တ်၀တ်မနေနဲ့တော့ အခန်းထဲရောက်ရင် ရေခြောက်အောင် သုတ်ရအုန်းမှာ..၀သုန်တစ်ယောက် ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို လှစ်ခနဲပြေးသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူ့နောက်ကနေပြီးတော့ တဘတ်လေးကိုင်ပြီးပြေးလိုက်လာတာပါ။ “ဟား…ဟာ… ကောင်မလေး ရှက်လဲမရှက်ဘူး…. ဖင်ပြောင်ကြီးနဲ့ သွားနေတယ်…” ကျွန်တော်လှမ်းစလိုက်တော့ ၀သုန်ကလဲ အားကျမခံ… “ကိုကြီးလဲ ဘာထူးလို့လဲ… သူ့ဟာကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ မရှက်ဘဲနဲ့များ….” အခန်းထဲရောက်တော့ – “ကဲ.. ကိုကြီးရေသုတ်ပေးမယ်… ငါ့ညီမလေးကို” ၀သုန်ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ ညိမ်ညိမ်လေးရပ်နေပေးပါတယ်။ ကျွန်တော်က ရေမသုတ်သေးပဲနဲ့ သူ့ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးသေချာကြည့်ပြီးတော့- “အားပါး … ငါ့ညီမလေးက တော်တော်လှ.. တော်တော်ချစ်စရာကောင်းပါလား… နို့သီးခေါင်းလေးတွေက နီရဲရဲလေးတွေ… ဆီးခုံလေးက ဖောင်းပြီး ဟိုနေရာလေးက………” “ကိုကြီးရေ… တော်တော့.. ညီမလေးရှက်လာပြီ” စကားမဆုံးသေးခင် အတင်းအော်ပြီး တားပါတယ်။ မျက်နဲကလည်း ရဲပတောင်း ခတ်နေပါတယ်။ “ညီမလေး… ဟိုဖက်လှည့်ပေးပါလား.. ကိုကြီးကြည့်ချင်လို့….” “ကိုကြီးနှာဘူး…” ပါးစပ်ကအော်၊ မျက်စောင်းထိုးရင်းနဲ့ ကျောလှည့်ပေးပါတယ်။ တင်ပါးလေးကားကား၊ ဖင်က လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေး၊ ပေါင်တံသွယ်သွယ် နဲ့အရမ်းလှတဲ့ကျွန်တော့်ညီမလေးလေ။ ကျွန်တော် ညီမလေးကို နောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့ မာမာကြီးက သူ့ဖင်ကြားထဲကို တန်းတန်းကြီးကို ထောက်မိပါတယ်။ “ငါ့ညီမလေး… အိုးမဲတွေ စင်ရဲ့လား.. အမဲဆီနံ့တွေ နံနေသေးလား… မှန်းစမ်း.. အကိုကြီး နမ်းကြည့်မယ်…” သူ့ပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်ပါတယ်။ “အားပါး.. မွှေးလိုက်တာ… ဒီပါးတော့ စင်သွားပြီ.. ကျန်တဲ့နေရာတွေ စစ်ရအုန်းမယ်…” ၀သုန်ရဲ့ ကျောဆီကို နမ်းရင်းနဲ့ အောက်ကို ဆင်းသွားလိုက်ပါတယ်။ တင်ပါးလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ခလုတ်တိုက်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကို ရှေ့ကိုလှည့်လိုက်ပါတယ်။ သူ့ပိပိလေးက ကျွန်တော့် နှာခေါင်းလေးနဲ့ ကွက်တိလေးပါ။ ကျွန်တော်မနေနိုင်တော့ပါဘူး။ နှုတ်ခမ်းနဲ့ နမ်းရင်းနဲ့ လျာနဲ့ သူ့ပိပိလေးကို လျှက်လိုက်ပါတယ်။ “အ.. ကိုကြီး… ဘာလို့ လျှာနဲ့ လျက်နေတာလဲ….” “အော်… အနံ့တင်စင်လို့မရဘူးလေ.. အိုးမဲ အရသာတွေကျန်မကျန်စစ်တာ….” “ကိုကြီးလူလည်ကြီး….” “ညီမလေး.. ကုတင်ပေါ်တက်ကွာ.. ကိုကြိးအရသာခံလို့မရဘူး…” ကျွန်တော့်ညီမလေး ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ပက်လက်လေးလှန်ပေးပါတယ်။ ကျွန်တော် သူ့ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူပြီးတော့မှ သူ့ပိပိလေးကို လက်လေးနဲ့ အသာဟ —– အားပါး.. အထဲမှာ ရဲတွတ်နေပါတယ်။ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက ပန်းရောင်လေး။ ပိပိလေး အပေါ်တဝိုက်မှာ တော့ ပြောင်ရှင်းနေပါတယ်။ ကျွန်တော် လျှာဖျားလေးနဲ့သူ့ပိပိထဲက အဆံလေးကို တို့လိုက်ပါတယ်။ ‘အ… ကိုကြီး.. ဘာလုပ်တာလဲ….’ အသံထွက်ပြီးတာနဲ့ ညီမလေး ဆီက အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းတွေပဲ ကြားနေရပါတယ်။ ကျွန်တော့ကတော့ လျာနဲ့ အပြားလိုက်ဆွဲလိုက်။ အထဲမှာ ထိုးမွှေလိုက်၊ လက်နဲ့ ဖြဲပြီး လျှာနဲ့ ထိုးလိုက်နဲ့ တော်တော်ကို အလုပ်ရှုပ်နေပါတယ်။ သူ့ပိပိလေးကအရေတွေကလည်း ရွှဲစိုနေပါပြီ။ ‘ညီမလေး… ကိုကြီး ညီမလေး ဟာထဲကို သွင်းချင်တယ်ကွာ…’ “ကိုကြီး.. မဖြစ်လောက်ဘူးတူတယ်နော်… မောင်နှမချင်းတွေ… ပြီးတော့ ညီမလေးဟာက သေးသေးလေး.. ကိုကြီး ဟာက အကြီးကြီး… ” “အော်.. ညီမလေးရယ်ဖြစ်မှာပါ….” ကျွန်တော် သူ့ဆီက တုန့်ပြန်မှုကို မစောင့်တော့ပဲ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို တေ့စုပ်လိုက်ပါတယ်။ ညီမလေး မျက်တောင် ကော့စင်းပြီး ညိမ်းကျသွားပါတယ်။ လက်တဖက်က သူ့ပိပိလေးကို ပွတ်ရင်းနဲ့ ကျွန်တော့်ဟာကို သူ့ပိပိလေးနဲ့ တေ့ပြီး ပွတ်ဆွဲနေလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့မှ အလစ်အငိုက်ဖမ်းပြီး ဖိထည့်လိုက်ပါတယ်။ “အာ………………. သေပါပြီ ကိုကြီးရယ်…” “အော်… ဖြည်းဖြည်းပါညီမလေးရယ်…” သူနှုတ်ခမ်းကို ဖိစုပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော် ပြန်လည်း မထုတ်၊ ဆက်လဲ မသွင်းပဲ မှေးထားလိုက်ပါတယ်။ ပါးစပ်က သူ့နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်၊ လက်နှစ်ဖက်ကတော့ ညီမလေးရဲ့ ဖင်လေးတွေကို ပွတ်လိုက်၊ နို့လေးတွေကို ဆွလိုက်နဲ့ပါ။ ဒီလိုနဲ့ နဲနဲကြာတော့ နောက်တစ်ကြိမ် ဖိချလိုက်ပါတယ်။ ညီမလေး ထပ်အော်ပါတယ်။ အသံတော့ သိပ်မကျယ်တော့ပါဘူး။ ၃ပုံ ၂ပုံလောက်လဲ ကျွန်တော့်ဟာက ၀င်သွားပါပြီ။ နောက်ထပ် ထပ်နှူးပါတယ်။ ခဏလေတော့ ထပ်ဖိချလိုက်ပါတယ်။ အဆုံးထိကို ၀င်သွားပါတယ်။ ညီမလေး မျက်နှာက ရှုံ့မဲ့လို့နေပါတယ်။ မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်စလေးတွေတောင်တွေ့ရပါတယ်။ သူ့ပိပိလေးမှာလည်း သွေးစလေးတွေ ကပ်နေတာတွေ့ပါသေးတယ်။ နဲနဲလေးကြာအောင် နှပ်ထားပြီးတော့မှ ဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်းအထုတ်လေး စလုပ်ပေးပါတယ်။ ပထမတော့ ညီမလေး ကြိတ်ခံနေတာပါ။ နောက်တော့ သူကပါ ကော့ကော့ ပေးလာပါတယ်။ ၁၀ချက်လောက်ရောက်တော့ “ကိုကြီး.. ညီမလေးရင်ထဲမှာတင်မျီုးကြီးပဲ… ဟိုဟာထဲမှာလဲ တစ်မျိုးကြီးပဲ….” ကျွန်တော် နားလည်လိုက်ပါတယ်။ ညီမလေး ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ။ အဲဒါနဲ့ ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ခဏနေတော့ ညီမလေး ကျွန်တော့်ကို အတင်းကုတ်ပြီး ပြီးသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ပြီးခါနီးနေပြီမို့လို ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပြီးတော့ သူ့ပိပိလေးထဲမှာတင် သုတ်ရည်တွေကို ထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်သုတ်ရည်တွေနဲ့ သူ့ သွေးစလေးတွေ ပေါင်းပြီးတော့ ညီမလေးရဲ့ ပိပိလေးထဲကနေပြီ းအပြင်ကို လျံကျလာပါတော့တယ်

ပြီးးး